| بازگشت به صفحه اول |
16 آذر، امروز نیز مانند دیروز
از همان فردای کودتای ننگین 28 مرداد 1332 علیه دولت ملی دکتر مصدق که
دیکتاتوری شاه را بر کشور حاکم نمود و مقاومتهای مردمی در همه صحنه های
جامعه بروز کرد، دانشگاه تهران یکی از سنگرهای اصلی مقاومت بود. رژیم کودتا
با زیر پا نهادن استقلال دانشگاه آنرا به اشغال نظامی در آورد و
نظامیان مسلح در کریدورهای دانشکده های مختلف و پشت در کلاسها و دفترهای
روسا و استادان حضور یافتند ولی دانشجویان با هر فشار تازه ای نه تنها جا
را خالی نمیکردند بلکه به درجه مقاومت خود می افزودند. مخالفت با کودتا و
خواست بازگشت حکومت ملی دکتر مصدق علیرغم سکوت تحمیلی و اشغال نظامی، هر
روزه پژواک قوی و غیر قابل انکاری در دانشگاه داشت. رژیم کودتا که به این
ترتیب از اقدامات سرکوبگرانه خود طرفی نبسته بود طرح کشتار دانشجویان بی
دفاع را به اجرا گذاشت. در شانزدهم آذر 1332 سه دانشجوی دانشکده فنی، احمد
قندچی، مهدی شریعت رضوی و مصطفی بزرگ نیا در صحن دانشگاه هدف گلوله های
سربازان قرار گرفته و به خاک افتادند.
16
آذر روز دانشجو نام گرفت و از آن زمان تا امروز همه ساله افزون بر
دانشجویان ایران و رهروان نهضت ملی، برخی طیف های دیگر سیاسی نیز خاطره این
روز را گرامی میدارند. آن دانشجویان چه می خواستند و برای چه مبارزه
میکردند؟ اعتراض اصلی آنها به
کودتای انگلیسی آمریکائی 28 مرداد بود که دیکتاتوری محمدرضا شاه را بر سر
کار آورده بود و همچنین برای نائل شدن به استقلال، آزادی و دموکراسی و
بازگشت دولت مصدق که نماد این خواست ملی بود.
رژیم شاه در طول سالهای متمادی امکان هرگونه فعالیت علنی و ارتباط گسترده
با مردم را از دانشجویان سلب نموده بود و باعث شده بود که تفکر آزادی و
دموکراسی به بدنه جامعه انتقال نیابد. بر عکس این روحانیون بودند که در
تمام مدت با آزادی کامل در مساجد و جلسات قرآن خوانی تفکرات به غایت
ارتجاعی و ضد ملی خود را در میان بخش وسیعی از مردم ترویج می نمودند. نتیجه
آن شد که در شرائط حساس دوران انقلاب این بخش از مردم آیت الله خمینی را
نماد مبارزات ضد استبدادی خود تلقی نمودند. آیت الله خمینی از این فرصت
استفاده نمود و به تدریج ماهیت جنبش مردم را از یک مبارزه ملی و
آزادیخواهانه به یک انقلاب اسلامی ضد ملی تغییر داد و بجای تحقق "استقلال،
آزادی و عدالت اجتماعی" به استقرار یک حکومت اسلامی پرداخت. به این ترتیب
نظامی بر ایران حاکم شد که هدف اصلی آن تبدیل ملت ایران به امت اسلامی و
ارجحیت بخشیدن به شیعیان، در میان مسلمانان جهان بود.
خفقانی که حکومت دینی با همه مضرات آن بر ایران حاکم ساخت دانشجویان را
مصمم نمود همچنان برای اهداف ملی که تحقق نیافته بودند، به مبارزات خود
ادامه دهند. اوج مبارزات جنبش دانشجوئی را میتوان برای نمونه در 18 تیرماه
78 و اعتراضات میلیونی مردم تحت شعار "رای من کو" در سال 88 به وضوح مشاهده
نمود.
به این ترتیب
37
سال است که دانشجویان ایران همچنان برای اهدافی مبارزه میکنند که پس از زیر
پا گذاشتن دستاوردهای نهضت مشروطه تا کنون تغییری نیافته اند. تلاش و کوشش
آنها در شرائط فعلی بر این محور استوار است که تغییر حکومت ها را اصل قرار
نداده بلکه خواست اصلی مبارزات مردم را که استقلال، آزادی، حاکمیت ملت و
عدالت اجتماعی بوده است را همواره مد نظر داشته باشند. برای نائل شدن به
این اهداف ضروری است که آگاهی سیاسی جامعه در باره اهمیت حقوق انسانی و
شهروندی و برابری آحاد ملت صرفنظر از جنسیت، قومیت، اصل و نسب، نژاد، زبان،
زادگاه، منش و عقیده و ایمان، باورهای مذهبی و سیاسی در مقابل قانون، چنان
در میان مردم گسترش یابد که ایشان خواست ها و مطالبات خود را با قاطعیت به
کرسی بنشانند تا اینبار نتایج صد و اندی سال مبارزه برای آزادی و حاکمیت
ملت با شکست روبرو نشود.
15 آذر 1394
برابر 6 دسامبر 2015
| بازگشت به صفحه اول |
