پیام  کنگره سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور

به زنان ایران

حکومت جمهوری اسلامی ایران قریب سی سال است که تلاش میکند با سرکوب و آزار زنان مانع حضور فعال آنان در حیات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه گردد و بدین منظور نیز از سلب حقوق مدنی آنان گرفته تا انواع و اقسام تبعیضات قانونی، از توهین و تحقیر شئون آنان گرفته تا ارعاب از طریق مجازاتهای وحشیانه ای مانند سنگسار و اعمال دیگر اقدامی نیست که در پیش نگرفته باشد تا به ایده ال خود که جامعه ای عقب مانده و ضد تجدد و تمدن است، جامه عمل بپوشد. این سرکوبی گسترده که از همان اوائل انقلاب اسلامی با شعار یا روسری یا توسری و اسید پاشی به صورت زنان بی حجاب آغاز گردید، از همان زمان این هدف را دنبال مینمود تا با اخراج زنان از مشاغل دولتی و علمی از خواست اساسی آنان برای برابری حقوقی با مردان ممانعت بعمل آورد. اجباری کردن حجاب و وضع قوانین تبعیض آمیزی همچون تثبیت حق تعدد زوجات برای مردان، قانونی کردن صیغه، محدود کردن حقوق زنان در خانواده، عدم تساوی زن و مزد حتی در پرداخت دیه، عدم برابری ارزش شهادت زنان و مردان در امور قضائی، پائین کشیدن سن ازدواج و مسئولیت کیفری ،مجازات سنگسار و بالاخره جدا سازی زنان از مردان از مدرسه گرفته تا اتوبوس تاکنون ادامه داشته تا حق ارتقاء ارزش اجتماعی را از زنان سلب نماید. اصولا محدوده ای نیست که زنان در آن تحت آزار و اذیت حکومت قرار نگیرند چرا که زن ستیزی و زن آزاری جزو ذات و ماهیت حکومت دینی محسوب میشود و حکومت اسلامی برابری زنان با مردان را همچون استقرار دمکراسی و حقوق بشر و تجدد، تهدیدی برای بقا خویش ارزیابی می کند.

عمال حکومت ادامه اسارت زنان را همچون مقابله با تمدن غرب تنها راه برای مقابله با تجدد و مدرنیته دانسته و محدودیت حقوقی و اجتماعی زنان را در همه سطوح بعنوان سدی در مقابل نفوذ غرب ارزیابی می کنند.

مبارزه زنان ایران ریشه در جنبش مشروطیت دارد. از همان زمان زنان روشنفکرایرانی با تشکیل انجمنهای نسوان خواستار ایجاد مدارس دخترانه برای تحصیل و فراگرفتن علم شدند. از پیدایش اولین حرکتهای اعتراضی زنان علیه جامعه مردسالار صد سال میگذرد و این مبارزه در شرایط جانکاه کنونی به مظهر مقاومت مردم ایران علیه نظام جمهوری اسلامی تبدیل شده است. زنان ایران علیرغم همه فشارها با اعتماد به نفسی بی نظیر کار زار جمع آوری یک ملیون امضاء را از یکسال و نیم پیش آغازنموده و از این طریق مصاف برای کسب حقوق برابر با مردان را محور مبارزات خود قرار داده اند. زنان مبارز با خلاقیتی بی نظیر تجربیات گرانبهائی را به جامعه مدنی نوپای ایران ارزانی داشته اند که مبارزه علیه دیکتاتوری را بطرزی مثبت تحت تاثیر خود قرار خواهد داد. زنان روشنفکر ایران با این هدف که بدون ایجاد زیر ساخت های لازم در آگاهی زنان و آگاه سازی فرهنگی جامعه به مسائل زنان، تساوی حقوقی با مردان ممکن نمیشود، شیوه ای را در پیش گرفته اند که تا بحال در جنبش ضد استبدادی مردم ایران سابقه نداشته است.

تاثیر گفتگوی رو در رو با کسانیکه سالهاست در اثر سنن کهنه، برداشتهای یکجانبه از مذهب و فرهنگ، اسارت خود را به عنوان امری طبیعی و ازلی ابدی پذیرا شده اند ، تجربه ای است که باید سرمشقی برای مبارزه مدنی در بین کارگران، معلمین، دانشجویان و جوانان به حساب بیاید.

بی جهت نیست که جمهوری اسلامی و عمال سرکوب آن تا این حد به جنبش آگاه سازی زنان حساس است و حتی مجالسی را که در منازل برگزار میشود، تحت نظر دارد. دستگیری بیش از 50 تن ازفعالین این جنبش و محکومیت برخی به شش ماه تا چهار سال زندان بخاطر فعالیت در این کار زار نشاندهنده این است که دستگاه امنیتی رژیِم خطر را در کجا می بیند.

کنگره سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور دستگیریهای مزبور را شدیدا محکوم نموده، خواهان آزادی همه فعالین این جنبش از زندانها میباشد. کنگره کار زار جمع آوری یک ملیون امضا را تبلور خواست های جامعه مدنی و پشتیبانی از آن را وظیفه همه آن نیروها و عناصری میداند که به حاکمیت ملی، دمکراسی، حقوق بشر و صلح به عنوان اهداف جامعه مدنی ارج میگذارند.

ناگفته پیداست که استقرار دمکراسی، حقوق بشر و حکومت قانون در جمهوری اسلامی و تا زمانی که زنان کشور ما، یعنی بیش از نیمی از جمعیت کشور، در زیر سلطه چنین اسارتی دست و پا می زنند، انتظاری بیهوده است. مبارزه زنان برای احقاق حقه حقوق خود یکی از ستون های اصلی مبارزات مدنی برای استقراردمکراسی است که بدون پیروزی آن، آزادی، برابری در برابر قانون و استقرار حاکمیت ملی قابل تصور نیست.

انتشار از:

هیات اجرائی سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور

مهندس کامبیز قائم مقام ـ مهندس بهمن مبشری - دکتر همایون مهمنش

29 بهمن 1386 برابر 18 فوریه 2008